Hoewel Rembrandts interesse in de bijbel al lang als zeer groot erkend wordt, is zijn belangstelling voor seculiere literatuur relatief onderbelicht. Al in 1641 werd Rembrandt door Philips Angel geprezen om 'de ijver waarmee hij de kennis over historische verhalen uitzocht in oude, muffige boeken'. Amy Golahny borduurt voort op deze observatie door Rembrandts bibliotheek te reconstrueren op basis van de boedelbeschrijving naar aanleiding van Rembrandts faillissement in 1656 en door opnieuw waar te nemen hoe het lezen van historische verhalen bijdroeg aan Rembrandts creatieve proces.
Golahny plaatst Rembrandt in de in streektaal onderlegde cultuur van het zeventiende-eeuwse Holland en laat zien dat de schilder een pragmatische lezer was wiens aandacht voor historische teksten hem sterkte in de rivaliteit met Rubens voor visueel drama en eruditie.